Corfu Mountaintrail 2019 – never regret anything that made you smile

Het is 6:00 uur in de ochtend als we met ongeveer 60 deelnemers aftellen voor de start van de Corfu Mountain Trail 2019. Het is een zeer internationale groep en ondanks het feit dat we elkaar niet kennen is er een jolige en saamhorige sfeer…typerend ook wel voor de sport. Ondanks een snelle yoghurt en koffie zijn Het lijf en hoofd nog niet echt wakker. Met de hoofdlamp op, want het is nog donker, vertrek ik met Hans Niemeijer, Robin Kinsbergen en Michiel Panhuijsen voor 110km en 5000hm vanuit de haven van Ypsos.

Hans en ik lopen samen op langs de boulevard op naar de eerste klim van die dag van een meter op 800 de Pantokrator (925m) op. Hans ken ik nog van de zeer gezellige Orobie Trailreis van Cairn van vorig jaar. We hadden toen al een klik en het voelt zeer vertrouwd en fijn om nu samen te lopen. We kunnen ongeveer hetzelfde tempo aan en dat blijkt goed in de eerste km’s. We stampen lekker naar boven over een aantal prachtige singletracks die slingerend tussen het groen en de rotsen door uitzicht geven op de baai van Ypsos. Het wordt langzaam aan lichter, maar door de flarden bewolking rond de Pantokrator blijft het wat grijs.

Vorig jaar werd ik gegrepen door de enthousiaste verhalen over de Corfu Mountain Trail van Robin en Richard Keppel, die dit jaar ook weer van de partij is. Het enorme enthousiasme en de gastvrijheid van de organisatie, waarbij ze meerdere keren aan tafel hebben mogen aanschuiven en het prachtige parcours spraken mij zeer aan. De afstand van 110km was wel een tikkie verder dan ik tot dan toe had gelopen dus dat betekende een uitdaging en flink trainen. Hoewel ik door een heupblessure na de Vuurtorentrail een paar weken niet heb kunnen trainen is er wel rust in het hoofd…ik weet dat ik dit kan. In de laatste weken ben ik veel bezig met de voorbereiding. Ik maak paklijsten voor mijn trailkit, zoek mijn voeding uit, teken de routes in op de wandelkaart van Corfu, maak een profielkaartje van de hoogtemeters en test wat laatste materialen. Door mijn ietwat late vlucht op vrijdag en de vroege start op zaterdag is echt goed acclimatiseren er niet bij en kruip ik voor een onrustige en korte nacht in mijn bed. De nacht voor een race slaap ik eigenlijk nooit goed.

Terwijl Hans en ik de hoogtemeters aan elkaar rijgen en de eerste verzorgingspost (Spartillas 5km) al achter ons hebben krijgen we gezelschap van 2 dames Urte (Duitsland) en Sarah (Zuid Afrika), Beide dames lopen een beetje hetzelfde tempo lopen en we komen hen dan ook op verschillende plekken tegen gedurende de race. Aan het einde van de klim komen we op een breed pad met losse stenen en krijgen we een prachtig uitzicht op de steile hellingen naar het dal. De flarden bewolking geven het geheel een mystiek tintje. Hier begint het licht te regenen. Na een tijdje langs de Pantokrator te hebben gelopen wijst de knalgele markering ons over een hoop stenen een heel klein paadje op langs de steile hellingen vol met flinke keien om vervolgens af te buigen naar een pad met rode aarde en stenen…een zeer technische afdaling, waarbij de steentjes wegglijden onder je schoenen. Diep door de knieën en met veel keren gaan we mooi hoog tempo naar beneden. Ik kan merken dat ik gegroeid ben in techniek en kracht. Hier komen we halverwege de afdaling voor het eerst Paul (UK) tegen, welke we gedurende de race ook meerdere keren tegenkomen.

We meanderen wat over de brede paden, dalen veel en klimmen vervolgens nog een slordige 100 meter. Met nog een aantal grote witte stenen trappen komen we bij de de 2de VP aan (Peritheia 18km). De gastvrijheid en vriendelijkheid bij de posten is super en de keuze in drinken en eten is goed.

Het lopen gaat lekker, het lijf is wakker en we stoempen lekker door naar de 2de grotere beklimming in de route (650 hm). Deze klim begint zeer stijl op een modderpad. Binnen ‘no time’ zit Paul, die sterk klimt en niet zo goed afdaalt, achter ons. Mijn redelijk nieuwe Salomon Sense Ride-schoenen blijken een goede keuze…al die afwegingen die je van tevoren maakt…pakt goed uit. Ik heb goed grip, veel gevoel en voldoende comfort. Ze zijn een stuk ranker en dunner dan mijn Hoka’s, maar met de dunne Ijinji sokken voor deze trail voor mij een zeer goede keuze.

Aan het einde van de klim komen we op een smal pad met stenen dat langs een steile wand loopt en uitzicht geeft op de zee. Het is een soort geitenherder-pad en er groeien hier veel planten met gelige bloemen met een beetje zoete kruidige geur. Een van de vele heerlijke geuren van bloemen en kruidige planten, die we onderweg tegenkomen…zoals Richard zegt…het eiland van de geuren. Ik voel me goed en alles lijkt vanzelf te gaan. We dalen nu veel af over een variatie aan paden. Beton, stenen, gravel…onderweg halen we omhoog steeds een Griekse dame met een bijzondere loopstijl in, Anastasia zo blijkt later. Ze zegt niets, maar is na de finish een waterval aan woorden en enthousiasme. Zij vliegt in de afdaling…bijna letterlijk. Waar ik op een afdaling langs een scheef pad met puntige rotsen stap voor stap naar beneden ga dartelt zij ‘hop hop hop’ zo naar beneden. Een waterpost vliegen we redelijk snel voorbij en we dalen snel af naar de volgende post (32 km) met voeding. Deze ligt in een soort amfitheater, waar Hans met flapperende armen als een soort Spider-Man de trappen af dendert om zijn techniek uit te leggen. Hier maken voor het eerst officieel kennis met Paul, Sarah en Urte…ook zo een grappige discussie…wanneer in de race ga je jezelf voorstellen aan andere deelnemers. Bij de eerste post…een beetje te opdringerig…de 2de post…je moet nog zo een end en misschien kom je ze wel niet meer tegen…😂 Nou ja, dit voelde goed. Hier komt ook de eerste zon tevoorschijn en krijgen we de kans om een beetje op te drogen.

In de afdaling door een soort vuilnisbelt komen we door de eerste olijboomgaarden van de dag, waar zwarte netten rond de bomen op de grond liggen. Hier worden we door een soort gangen gestuurd waar de netten overheen zijn gespannen. Hans toont zijn ‘gentleman skills’ en houdt de netten voor mij en Sarah omhoog 👍 Mijn maag begint hier wat te protesteren…maar nog niet alarmerend. We dalen af naar de 4de post over een betonnen weg, waar onderaan een dame van de organisatie ons joelend binnenhaalt. Deze dame is een theater op zich en tovert bij iedereen een lach op het gezicht. Ik merk dat ik niks wil eten…drinken wel…eten staat me tegen. Zingend en joelend worden we weer uitgezwaaid. We zijn nu zo een 34km onderweg en we beginnen aan een stukje waarbij de maag stevig gaat protesteren en ik merk dat ik moeite heb om tempo te houden. Ik loop andermans tempo en Hans wacht andermaal op me. Bij een paar korte klimmetjes zitten mijn adem en hartslag veel te hoog…energie lekt weg. Hoewel ik Hans aangeef door te lopen wacht hij steeds en zo komen ook Paul en Urte weer bij ons….en ik laat ze los…bevrijding. Hoewel ik nu een eigen tempo loop komt de buik niet tot rust en kan ik alleen maar boeren en hikken. Nadat ik bijna letterlijk door een oud vrouwtje haar huis ben gelopen kom ik aan bij de 38km post waar Hans, Paul en Urte ook nog zijn. Ik plof neer in een stoel. Hier laat ik met pijn in mijn hart Hans, Paul en Urte gaan…het voelt alsof ik er vanaf nu in mijn eentje voor sta….een flinke mentale deuk. Als mijn ademhaling en maag wat gezakt zijn begin ik te wandelen. Het 55km punt is nu mijn eerste doel. Hier staat mijn dropbag en hoop ik even te kunnen liggen. Waar mogelijk ren ik stukken en ik kan me slechts flarden herinneren van dit stuk. De enorme afgraving langs een asfaltweg, een post waar de man des huizes spaghetti bolognaise maakt, de trailrunnende Griekse politieman met snor en de prachtige afdaling naar Lakones (55km post). Bij de post staat Richard mij op te wachten. Het is inmiddels rond 14:00 uur en eigenlijk heb ik nog niet zoveel ingeleverd op eerdere berekeningen van ongeveer 20 uur. Ik lig/slaap hier ongeveer een uur en na anderhalf uur ga ik wat groggy weer op pad

Het wordt nu post voor post voor post en het aftellen (wat je liever niet al te vroeg doet) is begonnen. Mijn adem zit hoog, maar ik kan redelijk doorademen en de benen zijn goed. Het pad gaat vanaf hier over 2 kleine baaitjes, over een aantal smalle paden langs de kust waar de golven beuken op de rotsen en een kilometerslange weg door de olijfboomgaarden. Overal liggen de zwarte netten en hangen gekleurde zakken of jerrycans aan de bomen. Ik heb nog steeds niets kunnen eten en dat knaagt een beetje in de kop…en ik kan me er ook wel weer bij neerleggen…of toch niet. Ik reken me suf over hoe lang ik nog moet en hoe laat ik dan aankom en wanneer het donker wordt en ik dan dus in het donker loop alleen….pffff. Ik denk veel aan Hans en Robin die ergens voor mij lopen en maak berekeningen hoe laat ik op welke post ben. Dit heb ik nog niet eerder zo meegemaakt. De laatste km’s naar de 68km post gaan omhoog. Ik voel me leeg en moe, maar zet mijn pas in ondersteund met mijn trailstokken en prik mezelf naar boven. Er lijkt geen einde te komen aan de klim en ineens sta ik in een dorp waar ik naast de dame van het checkpoint op de bank plof. Number 12 please. De man met baard heeft lekker warme thee met suiker en sleept van alles aan, maar eten staat me niet aan.

Als ik doorga komt de man met baard achter me aan gerend ‘battons!!’…roept hij. Stom stokken vergeten mee te nemen 🤭🤔🤪 Op weg naar het 72km punt krijg ik zicht op de steilste berg (400hm) van deze dag. Vanuit het dal ziet deze er monsterlijk uit…moet ik dat ding op??!!…nee, het is vast een andere…😬. Het is tegen 20:00 uur als ik aankom op de 72km post. Het is gelegen in een heerlijke koffietent. Hier opgeven, schiet het door mijn hoofd,, een lekkere cappuccino nemen (maag killer op dat moment vermoed ik) en mezelf een ‘bitch’ van een klim besparen….het klinkt aanlokkelijk, maar ik wil niet opgeven. Ik neem hier een bak goed gevulde soep en lijk zowaar weer wat tot rust te komen. Ik neem de tijd en probeer het toilet nogmaals, want dat wil sinds gisteren al niet) maar geen succes. Ik ken deze situatie niet en ik voel me alleen en onwennig.

Als ik vertrek valt de schemer die gedurende de enorm steile en heftige klim langzaam overgaat in donker. De klim is heftig en de energie loopt eruit.
De soep komt omhoog en komt er halverwege uit. Stoppen is geen optie. Ik heb ruim een uur nodig om boven te komen. Boven regent het en het mooie uitzicht dat ik later op foto’s van anderen heb gezien gaat aan mij voorbij. Bovenop gaat de hoofdlamp op ik haal een paar keer goed adem en begin aan de afdaling naar het strand, wandel de baai door en kom bij de rotsen. Ik dacht een paar rotsen, maar het is een enorm eind…ik ben wappie en groggy en doe de oversteek met de stokken in mijn handen (dom!!). Een echte val blijft me bespaard maar ik heb wederom ruim uur nodig om deze oversteek te maken en hier begint de gedachte aan stoppen steeds meer te spelen. Ik spuug nogmaals en wordt ingehaald door 3 andere deelnemers…met knikkende knieën begin ik aan mijn laatste klim van deze race naar het 82km punt. Tergend langzaam, duizelig met af en toe zitten kruip ik omhoog. De langste 10km die ik in zo een race heb meegemaakt. Er is geen twijfel meer als ik mijn startnummer inlever bij het checkpoint. Done, toast…de juiste beslissing op het juiste moment zegt Hans later heel mooi…en hoewel ik later toch baal dat ik niet ben gefinisht ben ik ook trots en klopt de uitspraak wel. Je vergeet heel snel hoe beroerd je je voelde op dat moment. Ik heb er veel van geleerd in ieder geval.

Vanaf de post 82km wordt naar de finish bij het Messonghi Beach hotel gebracht. Hier kunnen we voor een schappelijk bedrag een kamer voor 1 nacht nemen. Na een douche loop naar de finish waar ik nog net Hans en Robin (die elkaar weer gevonden hebben) over de finish zie komen. Het is 2 uur ‘s nachts…het is klaar en ik rol het bed in om als een blok in slaap te vallen.

De volgende dag ontbijten we bijtijds om Richard voor zijn 20km race met
1200hm uit te zwaaien. Hij gaat als een speer en 3 uur later kan ik m bij de finish alweer begroeten. Knappe prestatie!!! De ceremonie is heel uitgebreid en de saamhorigheid groot. In de avond schuiven we aan bij de organisatie in een restaurant in Corfustad. Wat een enthousiaste mensen en wat een gastvrijheid. Ik kan deze race iedereen aanbevelen. Mooi, toegankelijk en toch uitdagend. Wat me bij blijft is de vriendschappen die ontstaan tijdens zo een reis en hoeveel support en lering je hieruit kunt halen. No regrets!