Marathon Trail Orobie (MTO) Bergamo

Het was heerlijk om weer terug te zijn in Bergamo. Vorig jaar liep ik er de Bergamo Urban Trail (BGUT) van 20km en nu was ik terug voor mijn eerste bergmarathon; de Marathon Trail Orobie (MTO). Ik vond het spannend. Zou het lukken om met name in het eerste deel van de trail veel D+ te verstouwen?

Al een paar dagen waren de weerberichten voor het weekend van 27 en 28 juli niet goed. Er werd veel regen voorspeld en dat zou gepaard gaan met onweer. Onweer en in de bergen lopen, gaat niet samen. Dat bleek al toen we nog op onze vlucht wachtten op Eindhoven Airport. De Grand Trail Orobie (GTO) van 70km was ingekort naar 42km en een uur vroeger starten. De MTO was een uur vervroegd en de tussentijdse cut-off tijden waren aangepast. Natuurlijk is het jammer om 30km van een parcours te missen, maar een organisatie draagt een grote verantwoordelijkheid en wil alle lopers weer veilig aan de finish, dus we zouden allemaal een afstand van rond de 42km lopen. De GTO-lopers zouden de laatste 42km van hun parcours lopen en de MTO-lopers hun eigen parcours.

Op vrijdag liepen we naar het wedstrijdsecretariaat om onze startnummers op te halen. De mandatory equipment werd uitvoerig gecontroleerd en de laatste formulieren ingevuld. We kregen onze startnummers, uitleg en een aantal goodies en konden de rest van de dag heerlijk door Bergamo lopen, Italiaanse koffie drinken en natuurlijk onze trails voorbereiden.

Zaterdagnacht om 2.30 uur ging de wekker. Om 3.15 uur liepen Karien en ik door de verlaten straten van Bergamo in onze trailoutfits. Onderweg naar het wedstrijdsecretariaat kwamen we nog wat uitgaanspubliek tegen. Daarna werden we met de bus naar de start gebracht in San Pellegrino Terme, een dorp met zo’n 5000 inwoners op een half uur rijden van Bergamo. Tevens de plek waar ze een schitterend thermaalbad hebben. Maar daarvoor waren we natuurlijk niet om 4.30 uur in San Pellegrino. Alle lopers streken neer op de stoelen die er stonden, kijkend naar de vrijwilligers die nog bezig waren met het opbouwen van de start en een enkele trailrunner die ging warmlopen. De temperatuur was aangenaam, een graadje of 17 zou heerlijk zijn om mee te starten.

Om 5.30 uur werd iedereen naar de start geroepen, want er vonden nog controles van de verplichte gear plaats. Dit gebeurde steekproefsgewijs. Om 6.00 uur was het dan eindelijk zover. We telden af in het Italiaans en toen mochten we eindelijk van start. We zouden eerst een rondje door San Pellegrino lopen alvorens het bos in te gaan op weg naar de eerste piek. Ik voelde me misselijk van de zenuwen. Rationeel vond ik dat gevoel onzin, maar toch voelde het zo. Zou het allemaal gaan lukken? Het eerste piekje zou ons naar bijna 1200m brengen. De eerste 800D+ zouden dan al een feit zijn. We liepen door een mooi bos, maar het stijgen, kostte best moeite. Ik werd aangemoedigd door de Italianen die mij voorbij kwamen. Een groepje nodigde mij uit om met hen mee te lopen. Een tijdje hield ik dat vol, toen moest ik ze toch laten gaan. Ik keek op mijn horloge. Ging ik nog hard genoeg voor de tijdslimiet? Er gingen duizend gedachten per minuut door mijn hoofd en dat alleen maar over de trail waar ik mee bezig was. “Zal ik teruggaan en gewoon de bus naar Bergamo pakken?” was een vraag die ik mezelf heel vaak heb gesteld. Opnieuw vond ik dat onzin. Ik was toch niet naar Bergamo gekomen voor een DNF?! Ik maande mezelf rustig te blijven en gewoon te blijven doorlopen. Bij de Refugio Gesp werd ik onthaald alsof ik vooraan liep en die aanmoediging was erg leuk. Zo, dat was piek 1.

orobie, marathontrail, cairntrails

Nu op naar piek 2, maar eerst de afdaling naar Zogno. Dat was een lekkere afdaling waar ik echt kon hardlopen. Door de bebouwde kom van Zogno was gezellig; er was best wat publiek op de been. Vanaf Zogno kregen we weer 800D+ voor onze kiezen in 6km stijgen. Opnieuw werd het stijgen zwaar, maar nog voordat ik verwachtte er te zijn, was ik ineens in Monte Castello. Ik werd er blij van. De meeste D+ waren overwonnen. Tot zover ging het goed. Ik nam bij Monte Castello vijf minuten de tijd om te eten en te drinken. Ik moest nog vier kilometer voor de eerste tijdslimiet. Ik had het idee dat dat nog vier kilometer dalen was, maar het was net iets verder en ik moest ook nog 1,5km stijgen. Hmm, dat werd opschieten. Met nog 20 minuten op de klok over voor de cut-off werd mijn startnummer gescand. Zo, dat was één.

Ik had het CP op 22km gered, de volgende zou zijn op 33km. Ik nam vijf minuten om te eten en drinken, want ik ging daarna weer stijgen. Het werd een geweldige klim. Je kon 360 graden om je heen kijken. Op de top heb ik even heel goed om me heen gekeken en ben toen weer gaan dalen. Ik heb helaas geen foto van deze geweldige plek, maar die foto zit zeker wel in mijn hoofd. De afdaling was technisch en kostte net zoveel tijd als stijgen. Ik genoot met volle teugen, ook al keek ik regelmatig even op mijn Suunto om te weten of ik de volgende cut-off zou halen. Ik had genoeg marge, maar in het kader van ‘je-weet-nooit-wat-er-nog-komt’ liep ik toch echt door. Aan het einde van deze technische afdaling kwamen we weer in het bos en kon ik weer gaan hardlopen. Kijk, dat schiet op.

Net voor het 33km punt in Maresana begon het licht te onweren. Het was weliswaar nog in de verte, maar ik hoopte wel dat ik van het weer de tijd zou krijgen om te finishen. Wetende dat ik daar geen invloed op had, ging ik gewoon door. Bij de volgende cut-off op 33km had ik een half uur over op de tijdslimiet. Er waren daar inmiddels zo’n 25 vrijwilligers verzameld en met veel enthousiasme werd iedere loper daar binnengehaald. Dat voelde zo bijzonder, dat ik er wat emotioneel van werd. Daar kwam bij dat ik wist dat ik ging finishen. Ik had nog meer dan genoeg tijd om aan de finish te komen, dus dit ging goed komen.

Net na Maresana begon het flink te regenen. Ik besloot gelijk mijn regenjas aan te doen. Dat bleek een goede keuze, want vijf minuten later kwam het met bakken uit de hemel, inclusief de nodige hagel. Ik moest er wel om lachen. Het regenwater stroomde door de straten naar beneden, sommige lopers probeerden nog te schuilen, maar er was geen ontkomen aan. Er volgde nog een lang pad omhoog, maar dan wel met een zeer vriendelijk stijgingspercentage. Dat vonden mijn benen nog helemaal prima. Aan het einde van dat pad kwamen we Bergamo Città Alta weer binnen. Van daaruit ging het naar beneden naar de finish.

Ik wilde graag binnen de 11 uur finishen en zag dat ik nog een kwartier had. Ik kon nog prima hardlopen, dus heerlijk hardlopen naar beneden door de straten van Bergamo. Totdat ik een loper op de grond zag zitten en ik zag dat het niet goed met hem ging. Ik vroeg hoe het met hem was, maar hij sprak alleen Italiaans. Er passeerde net een Italiaanse loper die gelukkig wel Engels sprak en ik vroeg hem of hij de andere loper kon vragen of het goed was en of wij door konden lopen of bij hem moesten blijven en eventueel hulp regelen. Na een kort gesprekje konden we door. We besloten samen naar de finish te hollen. Langs de funiculare, over de rotonde, het finishplein op en onder de startboog door. HET WAS GELUKT! HOE BLIJ KAN JE OVER DE FINISH KOMEN!

orobie, marathontrail, cairntrails