Escapardenne Eisleck Trail 106 kilometer

Maanden van voorbereiding waren eraan vooraf gegaan; materiaal getest, voeding uitgeprobeerd, kilometers gemaakt etc. Nu was het dan eindelijk 26 april en zouden we met z’n drieën (Robbie, Marianne en ik) naar Kautenbach, Luxemburg afreizen. De auto hebben we in La Roche en Ardenne, het eindpunt van de Escapardenne Eisleck Trail, neergezet. Het openbaar vervoer bracht ons verder naar Kautenbach, beginpunt van de route.

Zaterdag 27 april om 6.00 uur gingen we van start. De start is bij het station, 500 meter van ons hotel. Erg ideaal dus. Omdat de Eisleck is opgedeeld in etappes, je zou er namelijk ook vijf dagen over kunnen doen, deelden wij de route ook zo in. Wij zouden alleen wel alle etappes achter elkaar doorlopen. Van Kautenbach naar Clervaux was een stuk van 25 kilometer en D+1000. Alhoewel er wel wat stevige klimmetjes in zaten, vonden we dit deel in ieder geval goed te doen. We vermaakten ons, het was goed loopweer en we waren natuurlijk nog heel fit. Bijna in Clervaux aangekomen, begon het flink te regenen en net op dat moment kwamen we langs een trekkershutje. Dat kwam goed uit. Daar besloten we even te eten, drinken en regenkleding aan te trekken.

Van Clervaux naar Asselborn Millen was de tweede etappe. Van tevoren hadden we gezien dat er boswerkzaamheden zouden zijn tussen Clervaux en Troisvierges. Gelukkig konden wij er langs en werd er op zaterdag niet gewerkt. Anders hadden we namelijk de manshoge ‘cairn’ gemist. En aangezien Robbie en ik vaak te vinden zijn als Cairnteamleden bij evenementen van Cairn Trails & Adventures, kon dat natuurlijk niet. Na een paar foto’s en een steentje bijgelegd te hebben, gingen we door. We hadden nog wat kilometers voor de boeg.

Aangekomen bij de camping bij Troisvierges wilden we wel even koffie/cola drinken, onze waterzakken bij vullen en wat tape te plakken op een blaar (normaal nooit last van, maar met een stukje tape snel opgelost). Op de camping gaf de eigenaar te kennen dat het echt niet mogelijk is om de Eisleck Trail in z’n geheel achter elkaar te lopen. Of we professionals waren. Haha, nee, absoluut niet. Na deze korte break gingen we onderweg naar Asselborn Millen. Vanwege stormschade moesten we een omleiding volgen. Dat wisten we van tevoren en de omleiding stond ook heel goed aangegeven. Sowieso kan je deze route niet verkeerd lopen. De route is zeer goed uitgepijld. In Asselborn Millen wilden we mogelijk nog iets warms eten, maar dat ging niet door. Het restaurant ging pas om 18.30 uur weer open en wij waren er om 17.00 uur. Dan door en eten wat in onze rugzakken zat. Zo gezegd belandden we in een speeltuin met picknicktafel. Een beetje frisjes inmiddels, maar een prima plek voor het diner van sportrepen, krentenbollen en water 🙂

Inmiddels waren we onderweg naar Houffalize. De grenspaal hadden we even gemist, we waren namelijk inmiddels in België. De sfeer zat er nog goed in. Ik was inmiddels wel wat misselijk en eten ging niet echt lekker meer. Dan maar even rust voor mijn maag en alleen water drinken. Ik had het gevoel dat ik genoeg had gegeten en dat ik daar wel even op vooruit zou kunnen. We hadden afgesproken in Houffalize ergens binnen iets te drinken om op te warmen en even te kunnen zitten. We kwamen precies uit bij Vayamundo Houffalize en dat leek ons een uitstekende plek om iets te drinken. Het was inmiddels half 11 ’s avonds en mensen keken ons dan ook een beetje raar aan toen we binnenkwamen in onze loopoutfits, met poles, rugzakken en hoofdlampen. De sfeer zat er goed in, mensen waren aan het dansen, de muziek knalde uit de speakers en wij dronken koffie en cola en zorgden ervoor dat we klaar waren voor het vierde deel, van Houffalize naar Nadrin.

Na 80 kilometer, ergens in de nacht, ging ons looptempo erg omlaag. Echt een breekpunt. We liepen op zich heel mooi over single tracks, maar we merkten dat we slaperig werden. Ondanks dat we meerdere malen in de nacht getraind hadden en sowieso weleens een nachtje doorgaan, hadden we het idee dat we zo onder het lopen in slaap zouden kunnen vallen. Dat hadden we niet verwacht. Een tweede nacht hadden we ons dat voor kunnen stellen, maar één nacht doorlopen, hadden we wel vaker gedaan. Het leek ons slim om ergens een uurtje te gaan slapen. Doorlopen had geen zin. In Nisramont vonden we een uitstekend plekje om even in onze survivalbags te kruipen. Rugzakken dienden als kussen en zo sliepen we in no-time gewoon op asfalt.

Na een uurtje slapen, was het ook licht geworden. Dat was best fijn. We voelden ons als herboren en besloten snel weer verder te gaan. Er volgde een uitdagende route. Aangekomen bij ‘Le Hérou’ (één van de spectaculairste rotsmassieven van de Ardennen) wilden we even genieten van het uitzicht en foto’s maken. Het was zeer de moeite waard om daar even tijd te nemen.

Ondertussen kon ik nog steeds nauwelijks eten. Ik had me er maar bij neergelegd dat dat niet meer ging lukken en dat ik het moest doen met hele kleine hapjes en water. Ik voelde me niet slap, dus het leek niet zo’n probleem.

Vanaf Nadrin moesten we nog één deel. Dat was bekend terrein, omdat we al veel vaker in de buurt van La Roche gelopen hadden. Langs de Ourthe lopen, is heel mooi, maar tempo maken, is moeilijk. Klimmen over boomstammen, grote, nat geregende rotsen waarop je overeind moet zien te blijven en niet de Ourthe in moet glijden (hè Robbie :)), opstapjes waar mijn benen net iets te kort voor zijn, taaie klimmetjes, kortom leuk, maar wel pittig zo met een kleine 100 kilometer in de benen. Je coördinatie wordt er niet beter op, zeg maar.

We begonnen wel uit te zien naar de finish, maar bij ieder bordje leek die verder weg te zijn. Er was inmiddels nog slechts één Suunto die de meest waarschijnlijke afstand aangaf en die vond toch echt dat we er nu toch echt wel bijna zouden moeten zijn. Echter, de bordjes waren onverbiddelijk, we leken echt uit te gaan komen op 111 kilometer. Dit bleek later zelfs 112,7 kilometer, maar dat wisten we toen nog niet. Alhoewel ik echt uitzag naar de finish vond ik verbazingwekkend dat ik toch gewoon door kon gaan. Nog maar weer een keer omhoog en weer naar beneden. De benen deden het nog steeds. En die nacht hadden we onszelf een trucje aangeleerd door niet verder te denken dan het hier en nu. En vooral niet te piekeren over de kilometers die nog komen gaan. Dat helpt namelijk niet en alleen nadenken over de stappen die je op dat moment zet, houdt het lekker overzichtelijk. Eten werd niets meer, maar ik voelde me beter als ik af en toe een heel klein hapje nam, dan wanneer ik echt iets meer probeerde te eten. Dat moest het dan maar zijn. Nog steeds voelde ik me prima, dus geen reden tot zorg. Toen we in La Roche aankwamen, mochten we nog één keer omhoog om bovenlangs te lopen richting het stadspark. Daar stond het infobord van de Escapardenne Eisleck Trail, tevens finish van ons avontuur. We waren blij dat we er waren, moe, voldaan. Op naar het volgende avontuur! Marianne, Robbie, dank jullie wel dat jullie mee wilden doen in dit gekke avontuur.