PTL 2022 – ”niet het 3e wiel aan de wagen”

ENGLISH SCROLL DOWN

…kennelijk maakt de wedstrijdofficial een opmerking over mijn ‘struggle’ gedurende een loodrechte klim naar Col Mont Fourchon (2714 m.) de grenslijn Italië – Zwitserland. Teamgenoot Jurgen Bocklandt (JB) gebruikt deze woorden iig, na dat hij mij voor gaat in de technische afdaling over gruis en puinsteen, door aan te geven dat wanneer ik niet sneller ga lopen we geen kans maken te finishen…, voor de zoveelste keer begint hij dus over de cutoff, en biedt het mij geen andere keuze dan op te geven…

Col Mont Fourchon, ons Waterloo tijdens PTL 2022

Ergens begin december ’21 contact John T. Sharp (JS) mij met de vraag of ik wil aansluiten bij team Int. Aoudads voor deelname PTL 2022. Ik heb zeker interesse, na de bittere te slikken pil in 2020 met Sharon (UK) zou ik toch graag nog eens een editie willen finishen.

Ik zeg toe en wordt online voorgesteld aan JB. Een sportieve atleet, beroeps brandweerman en zijn loop- en race ervaring is van die orde die je verwacht voor deelname aan een overlevingstocht als deze. JS en JB kennen elkaar van twee jaar geleden, een ontmoeting tijdens de EUFORIA, de soortgelijke en even avontuurlijk race die georganiseerd mocht worden door ANDORRA ULTRA TRAIL. Schitterende organisatie was dat overigens en doodzonde dat deze door politiek steekspel ten gronde is gericht door o.a. toedoen van UTMB maar dit geheel terzijde.

Team International Aoudads

In de jaren veel gelezen en ervaringen gedeeld met bevriende ultra-atleten wereldwijd. En de meest voor de hand liggende aspecten die van belang zijn voor het behalen van een PTL-finish zijn herhaaldelijk besproken; van mogelijk doorslaggevend belang is dat teamleden om en nabij elkaars ‘pace’ kunnen handhaven, communicatie > (Taal) het elkaar direct begrijpen zodat je elkaar kunt coachen en last but not least het Teambelang voorop stelt. Gedurende het jaar verwaterd deze urgentie menselijkerwijs en overwint enthousiasme door al snel te denken bij jezelf, het valt wel mee, komt vast wel goed en we zien wel, en zeg je dus ja en neem je de uitnodiging met trots aan. Maar op het Moment suprême, tijdens de race, zijn communiceren, elkaar direct begrijpen en coachen belangrijk om zo, niet onnodig tijd te verliezen en letterlijk en figuurlijk te overleven.

1e klim naar Lac Brevent

Grote fout welke we al maken tijdens de start is dat we als een van de laatste teams over de startlijn lopen. Enthousiast en door adrenaline gegrepen, foto’s makend en supporters aandacht geven maken dat ik vergeet te juist bij deze PTL start, direct onder de gondel naar Lac Brevent het als snel vastloopt door een aantal simpele via ferrata’s. Tijdens de klim van 1776D+ verliezen we hier al direct ruim netto een uur door de opstopping, domme en mogelijk al direct een fatale fout gericht op de dagelijkse tijdlimieten. Tot grote irritatie van JS die is uitgerust met de tracker van de organisatie, volgt er nog geen 2 uur na de start een communicatie test om te kunnen beoordelen of van alle equipes de tracker naar behoren functioneert. Je hoort een ‘péép’, leest de sms en moet bevestigen alvorens verder te kunnen. Ook dit kost weer ruim 10 minuten waardoor we alle teams die we zojuist hebben ingehaald alweer voor ons hebben liggen.

Pointe de Lapaz 2313 m.

De temperaturen lopen al snel op tot ruim boven de 30 graden en de hitte is dan ook van meet af aan een element om zwaar rekening mee te moeten houden.

Na Le Houches volgt de klim naar Col du Mont Lachat (2952 m), ik heb het zwaar door de warmte en voel dat ondanks de weken voorbereiding op hoogte in de Ecrins, het weekje thuis in NL toch helaas direct wel afbreuk heeft gedaan op het acclimatiseren. Ik ervaar ook herhaaldelijk dat JB mij moeilijk begrijpt wanneer ik in Engels me nu en dan probeer te duiden. Het valt me helemaal rauw wanneer hij al ergens op km 25 vraagt wat er met mij aan de hand is omdat ik zijn snelheid niet kan bijbenen. Ik geef aan dat de hitte mij parten speelt maar het betreft niet meer dan dat, wennen en inkomen is mijn antwoord…, maar echt het gevoel dat hij mij begrijpt heb ik niet. We gebruiken eerste keer de mandatory helmet voor de passage des Rognes, een machtig ruig blokkenveld wat op hoogte overgaat in een veld vol steengruis en waar dus uiterste voorzichtigheid geboden is. Afdalen en stijgen via Nid d’Aigle en Col de Tricot. Hier hebben we dan de eerste 4000 D+ afgevinkt. Op deze Col neem ik bij voorbaat al een voorsprong om geen extra tijd te verliezen tijdens de beklimming naar Refuge Plan Glacier. Het wordt schemerig en op mijn netvlies ontvang ik een zonsondergang die in de boeken gaat als een van de allermooisten die ik ooit op mijn netvlies heb mogen ontvangen, ik loop alleen, ik denk en geniet vooral van de majestueuze bergmassieven aan de horizon met de ondergaande zon die volledig de regie op zich neemt.

Op naar de Italiaanse grens

Veel bergpaden kent de PTL niet en met dat ik mij hiervan bewust ben, hoor ik in gedachte en in herinnering (2016) ‘grote’ vriend Michiel Panhuysen in mijn oren tetteren ‘’de PTL kent geen bergpaden!’’ Dit gezegd hebbende, Mig je hebt gelijk gehad toen, er zijn (gelukkig) weinig gebaande paden tijdens deze rondjes en als ze er zijn betreft het meestal Alpine routes welke de norm T4 – T6 dragen of EE / Sentiero Alpinistico. (misschien aardig eens te Googelen) Ik voel mij echter bekwaam in dit terrein in ieder geval op weg naar Refuge Plan Glacier (2930 m) Al lopende bedenk ik wel nu en dan, hier vallen en het is voorbij…, dit overkomt, zo wordt ons de volgende dag bekend gemaakt door de organisatie, een Braziliaanse deelnemer. Hij verongelukt in het donker die maandagavond 22 augustus wanneer zij als een van de staartlopers dit pad met steile afgrond passeren.

Refuge Plan Glacier

Extreem koud worden de nachten niet, even in beweging en je bent weer warm, zo lang er maar energie (voeding) in het lichaam zit. We krijgen een heerlijk welkom soepje in de refuge die zeer klein is waardoor we buiten onze rust moeten pakken, een paar minuten en het klappertanden in niet te voorkomen. Jasje aan, helmpje weer op en vertrekken, afdalen naar Les Contamines via Refuges des Miage, welke overigens niet geopend is. In Les Contamines eten we iets, heel best was het niet. Een beetje niet gegaarde pasta met wat saus, moeilijk weg te krijgen. Ik ben geen klager en eet alles maar wat vitamine in de vorm van groente of sla zou welkom zijn. We slapen hier een uurtje en mijn beide teamleden zijn al gereed voor vertrek terwijl ik plots nog nodig naar toilet moet. Ik bemerk wederom irritatie bij JB maar kort er na is de sfeer goed op weg naar lac Jovet voor de technische klim naar Col d’Envclave.

Refuge Le Balme

Schiet nog even een plaatje bij Refuge de la Balme, het was hier waar George Daams ons verraste met een bezoek n 2016 en waar ik mooie herinneringen aan bewaar samen met vrouwlief Myanou, door hier tijdens een hike, vorig jaar zomer 2021 hetzelfde met haar gedeeld te hebben. Het denken aan het thuisfront komt hard en diep binnen, door vermoeidheid ligt emotie aan de bovengrens en zijn de eerste waterlanders een feit. (ik hou van jou Myanou, Joshua, Spike…, mijmer nog wat en de droom gaat weer over in de werkelijkheid…) klimmen naar Lac Jovet. Hiervandaan volgt de technisch steile klim van 600 m. naar de Col d’Enclave uitgerust met helm. Bovenaan gekomen een magnifieke uitzicht op het diep gelegen Lac Jovet en de gehele Haute Savoie en de andere kant, ons doel, het Italiaanse deel van de PTL, Valle d ’Aosta is in aantocht, daar kijk ik natuurlijk het meeste naar uit, ons paradijs!

Lac Jovet

Meer en meer valt het op dat ik de vraag krijg hoe het met mij gaat, hoe ik mij voel en wordt er een opmerking geplaatst over onze snelheid, we moeten ‘’uitkijken voor de limieten’’. Na diverse keren in herhaling te zijn vervallen tegen Jurgen raadpleeg ik Myanou en Michelle in Nederland om ten eerste mezelf te overtuigen van het tegendeel en ten 2^e om dit hard te kunnen maken naar JB toe. Dus waar zitten we in het veld, hoeveel speling hebben wij en of er inderdaad zo weinig tijd is als JB doet geloven. Niet dus, zitten comfortabel in het middenveld!

Aankomst Col d’Enclave 2672 m.

De eerste 48 uur komen we langs refuges die of gesloten zijn doordat er de nachtelijke uren passeren of zoals refuge Robert Blanc, wel geopend maar niet bereid ons te bedienen met eten of drinken, gewoon niets. Deze hut plan ik dus never ooit niet meer in op een route mocht ik er ooit aan toe komen met Myanou, sik maar! De energie die hierdoor volledig uit het lichaam stroomt maakt de mogelijkheid op irritatie groter. Ook water bijvullen is door de enorme lange periode van extreme droogte een uitdaging, zo groot dat we soms zonder druppel vocht zitten terwijl we alle drie de voorgeschreven 2 liter water met ons meedragen. Refuge Casermetta wel mandatory en 12 uur later weer niet mandatory, scheelt ons toch mooi even een extra afdaling en klim van ruim 300 m. En het geluk wil dat we kort na deze splitsing een enorme stroming tegen het lijf lopen waar de organisatie met een speciale touwconstructie voor ons een oversteek heeft gemaakt. De Gletsjers smelten zo enorm hard dat de confrontatie met stroming ervan bijna angstaanjagend. We bevoorraden ons volledig met water en John vond dit een goed moment voor een circusacts; zijn smartphone, godzijdank in een afsluitbaar plastic zakje flikkert in de waterval, maar hoe het ook zij, we hebben geluk, door de verpakking en alerte reactie van John kan hij het materiaal gelukkig toch nog veiligstellen.

Ruisseau des Lanchettes

Nu en dan valt de wind volledig weg waardoor de zinderende hitte enorm is, smeren met factor ‘tig’ is noodzakelijk en je hoofddeksel continu onderdompelen waar maar even mogelijk, maakt dat we voor even enigszins afkoelen. Van een ander team, dat zojuist met een van de wedstrijdleiders gesproken heeft vernemen we het verongelukken van een Braziliaanse deelnemer gisterenavond, op weg naar Plan Glacier is het faliekant mis gegaan waardoor we dit verdrietige nieuws moeten incasseren. Anderzijds moet ik eerlijk zijn; we hebben het ter kennisgeving aangenomen en geen moment overwogen te stoppen. Ook zou de organisatie hebben gezegd dat vanavond misschien alsnog de race wordt afgelast…, vreemd denk ik bij mezelf; een wedstrijdleider die op dergelijk wijze voor onrust zorgt, echter dit is wat JB ons toefluistert na het gesprek met de andere Franse deelnemers.

Colle de la Seigne, buon giorno Italia!

Nabij Col de la Seigne (2516 m.) op de Italiaanse grens hoopten we op de zoveelste maaltijdvertrekking die er niet is. De eerste kilometer in Italië lopen we over de populaire route en verlaten deze voor de volgende klim naar Col des Chavannes (2592 m.) Hier uitzicht op de vallei bekend uit de 1^e etappe van Tor des Geants die naar La Thuile leidt. Er komt ook deze ‘etappe’ weer geen einde aan, en nog een klim en nog één, en nog een…, het verzetten van negatieve gedachten maakt deze uren veel deel uit van het onderweg zijn. Plots ben ik er weer helemaal bij, een korte Via Ferrata verbinding over ca. 30 meter aan een steile bergwand met zeker 4-500 meter diepte, doet de adrenaline rondpompen en zorgt voor de nodige concentratie. Achteraf een beproeving met weinig angst, dit komt toch door de afgelopen jaren veel aan bergwandjes hangen tijdens onze vakanties, grotendeels samen als recreatieve activiteit met mijn jongste zoon Joshua.

De passages van een aantal meertjes in dit hoog gelegen alpine terrein dragen bij voor oogstrelende uitzichten. We leggen onze ledematen even te rusten en doen een hazenslaapje van ca. 10 minuutjes. Dit slaat direct wel een gat op onze voorliggers, we zien ze in de verte maar kunnen niet exact beogen welk spoor ze hebben gekozen. John is gedreven met de Garmin Handheld en het navigeren en ik bemerk mijn vertrouwen in zijn kunde. Dit is typisch weer zo’n traject waar je psychisch zowat tot wanhoop gedreven wordt. We kruisen een paar honderd meter enorme blokkenvelden en hier en daar stoor ik een scheenbeen open maar successievelijk komen de deelnemers voor ons meer en meer in beeld.

Mont Ouille

We klimmen naar Punta di Fornet op 3070 m. en hebben uitzicht op, jawel, toch nog een verlenging van deze klim, de Mont Ouille op 3099 m. Wat volgt is een spectaculaire en spannende afdaling waar bij iedere stap, kleinere stenen naar beneden rollen, doorlopen zonder stoppen is geboden om te voorkomen onderuit te schieten. Jurgen gaat desgevraagd voor maar i.p.v. af te dalen volgen we de Gletsjer meer en meer aan de bovenzijde. Ik zie John ver onder ons langs schieten en laat mijn gemoederen uiten en zeg waarom we in godsnaam niet naar beneden traversen, ook hier begrijpen we elkaar niet, nijpende situaties waar directe en adequate communicatie wederom doorslaggevend is. Onderaan de afdaling komt heel veel ijs tevoorschijn en is voorzichtigheid geboden bij de looprichting om niet pardoes op je PB te gaan. De afdaling die volgt is liefst 1200 m. Bij deze temperaturen betekent dat oververhitte voeten die continu voorin de schoen op weg zijn naar de eerste blaarvorming maar we raken ook weer tijd kwijt door verlies van het juist spoor, Sharpie is scherp en we besluiten de oversteek te maken over een couloir nadat ik waarneem dat er markeringen zijn aangebracht door de organisatie. Jurgen is even ervoor helemaal naar de top geklommen wat even later leidt tot een confrontatie omdat hij (logisch) niet erg gecharmeerd is van onze individuele actie. Echter heeft hij ons verkeerd begrepen en dacht dat werd gezegd we naar de Col zouden klimmen. Niet waar dus, en helaas één van de vele onjuiste aannames door de taalbarrière.

We hebben enorme honger door de vele NIET mogelijkheden ergens voer te scoren. In de verte zien we Hospice Petit Saint Bernard op de grens Frankrijk – Italië, maar voordat we hier kunnen eten, rusten en oplappen moeten we nog 800 m. de hoogte in. Het menu, soep, polenta en een toetje is goed. We slapen hier en voor vertrek, goed idee van Jurgen bestellen we een lunchpakket voor onderweg, zodat we niet weer 24 uur zonder eten komen te zitten.

Passage del Rutor, La Thuile

De saaie skipistes van La Thuile bewandelen we gelukkig in het donker, maar wat we bij het ontwaken van de ochtend ontluikt ons een Aosta vallei die me nog onbekend is maar ook weer paradijselijk mooi is. De begroeiing van het dal met de mosachtige structuren doen zowat sprookjesachtig aan, de dennenboompjes die één voor één uniek tegen de steile bergwanden aangroeien maken het geheel af; hier neem ik je volgende keer mee naartoe Myanou -x-

Rifugio Deffeyes is sinds 2013 een berghut die veel indruk op mij heeft gemaakt. Dat jaar mijn eerste Tor des Geants welke ik daarna nog twee keer mocht finishen. De coronazomer 2020 zijn we hier met het PTL team voor dat jaar de Glacier route gaan verkennen als training en hebben de nacht doorgebracht in Deffeyes, echt een aanrader. Veel gegeten hier, het hele menu, aangevuld met koffie en extra Apfelstrudel, buikjes goed vol voor de helse klim naar Mont Colmet (3024 m.) die direct overgaat in een 2^e peak de Monte Colmet Nord (3020 m.)

Capella Deffeyes

Hier vonden we in eerste instantie geen doorgang. Ca. 5 teams op een kluitje die allen door elkaar hen schreeuwend dachten de juiste koers te kunnen bedenken. Ik wist dat op deze col een bevriende PTLér, JeePee Luthi met zijn vriendin Natsuko zouden worden gepositioneerd om de deelnemers op te vangen om zo de meest technsiche sectie de weg te wijzen. John was weer magistraal met zijn navigatiekennis en zijn koers bepaalde samen met die van Jurgen de juiste route om ook de 2^e Col te bereiken en jawel hier ontmoeten we zeer genoeglijk JeePee & Natsuko. -x-

Becca Pouegnenta 2820 m.

De afdaling naar Morgex telt liefst 2100 m. en is daarmee de langste afdaling deze editie PTL. Tot overmaat van ramp raken we gedrieën tijdens de afdaling zo verwikkeld in discussie over de tijdslimieten dat ik zelf verzaak te navigeren op een kritiek moment, we missen de juiste afslag en moeten een slordige 6 kilometer extra lopen. Ik heb inmiddels Myanou gebeld en zij heeft samen met Michelle onze progressie nog eens berekend. Conclusie; geen enkele zorg hoeven we te hebben, we lopen nog steeds steady in het middenveld en hebben ca 6 uur speling, ruim voldoende om ook in Morgex te slapen en tijd voor douchen en eten. Goed, ik weet het en ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan dit ook aan beide teamleden uit te leggen maar bij Jurgen komt het kennelijk niet binnen of wordt het iig niet begrepen. Bevriende relatie uit Morgex, Hervé Domenighini komt me tegemoet lopen met zijn NL vriendin, hij is ook vrijwilliger voor UTMB maakt deel uit van de ploeg in de CP alhier.

International Aoudads – Robin, Jurgen & John

CP Morgex

Capella San Giuseppe – CP MORGEX

We kunnen slapen in een snikhete sporthal, het is inmiddels donker en de avond is gevallen. Ik verplaats de stretcher naar buiten maar na een half uur moet ik naar binnen. Helaas weten de andere mannen dat niet, dus het wekken gaat niet zoals afgesproken, kortweg omdat ik ze niet kon vinden om te vertellen dat ik toch binnen ben gaan liggen. John is hier behoorlijk van overstuur en natuurlijk baal ik van het ‘verslapen’. Ik loop lang voorop vanaf vertrek Morgex en Jurgen voorziet mij nu en dan van complimenten voor het feit ik tempo draai. Toch voelt het voor mij alsmaar meer onzeker, het letten op mijn intensiviteit die dan wel of niet naar tevredenheid wordt beleefd door mijn teamleden. Het zijn vreselijk steile kilometers tot het ochtendgloren inzet. De nachtelijke uren wordt er weinig tegen elkaar gezegd, achteraf blijkt dan toch dat wij gedrieën dezelfde gedachten hadden over de technische en vooral steile klim kilometers afgelopen uren, wat een tergend stuk dat ons eerst naar de Colle Bataglione (2866 m.) vervolgens weer een variatie van 500 m. dalen en uiteindelijk de definitieve klim naar de bekende en voor mij weer veel betekenende Col de Malatra (2925 m.)

Colle Malatra 2925 m.

Malatra

Tijdens de Tor des Geants de laatste Col alvorens de finish in gedachten al binnen is in Courmayeur. Een mooie herinnering op beeld leggen John en ik vast tussen de rotsformatie van de Malatra om vervolgens af te dalen naar Rifugio Frassati (2558 m.)

Rifugio Frassati 2558 m.

We bestellen ieder twee keer het voor en twee keer het hoofdgerecht van het PTL menu om bij te eten zen zeker te zijn voorlopig voldoende energiewaarden tot ons te hebben genomen. Het slapen hier slaan we, omdat ik dit zelf voorstel, over. Wederom hebben we het over de cutoff en slapen in deze rumoerige ambiance wordt m niet. Col des Ceingles (2809 m.) bereiken we door een als door een liniaal zo rechte lijn omhoog te volgen. Grashellingen gevuld met brokken steen is onze ondergrond voor deze in de verzengende hitte gelegen berghelling.
Via Col de Saint Rhemy dalen we af naar een schapenboerderij Tza dÁrc, hier maak ik foto’s van op het eerste oog vriendelijke Patou (Pyreneese Berghond). Wij lopen hier zonder problemen voorbij. (achteraf blijkt dat dezelfde hond een paar achter ons liggende teams maar liefst voorziet van 2 uur oponthoud omdat hij ze tegen zou hebben gehouden. Hierdoor zullen zij Fouly uit de wedstrijd worden gehaald omdat zij de cutoff voorbij zijn)

Passage Patou Tza dÁrc, Pyreneese Berghond

Wanneer ik boven op de Col Fourchon arriveer zegt JB tegen mij dat hij ons beneden, na de volgende afdaling even moet spreken; wat blijkt, de official bovenop de col zou mij aangewezen hebben en gezegd hebben dat wanneer we zo langzaam gaan het niet gaan halen. Voor de zoveelste keer deze ellenlange discussie maar nu voel ik mij persoonlijk zeer direct aangesproken, zijn wens, hun wens is zonder mij verder te gaan om zo iig kans te blijven maken op de finish. Dit is het moment dat ik de stekker trek…, ik ben er klaar mee en heb geen vertrouwen van met name JB. Sneller lopen, zeker nu we net over de helft zijn is niet aan de orde, ik ga niet meer risico nemen terwijl we tijd voldoende hebben. Dit blijkt ook wanneer we vooruitkijken naar de finish op zondag 28 augustus, liefst 5 teams achter ons zijn nog met voldoende tijdspeling gefinished in Chamonix, een aantal zijn nog uitgevallen.

Routes vanaf La Peule

Refuge La Peule

Op moment van uitstappen zaten er nog maar liefst 14 teams achter ons! (Dankjewel Tsjeard)

In refuge Le Peule besluiten we te eten en ik drink mijn eerst halve liter bier, ben er nu toch klaar mee. Meerdere teams eten hier en we horen de verschillende geluiden aan over de technische inhoud van de race, het is een genoeglijke berghut en na 10 minuten hoor ik John zeggen; ‘Fuck it, i quit to’. We stay, and sleep here and see how we get back to Chamonix tomorrow. Dit kwam uit het niets en was voor mij onverwacht maar hierdoor is Team International Aoudads per direct Withdrawn, teruggetrokken. En in je eentje verder is PTL technisch niet mogelijk dus ook JB is uitgespeeld voor een verder verloop van deze editie. Hoe jammer ook, we hadden op zeker kunnen finishen wanneer het getouwtrek over de cutoff en het mij voor het blok zetten niet aan de orde was geweest. Dit voelt natuurlijk als on onvoltooide missie die prima had kunnen lukken als er meer vanuit het team gedacht was dan vanuit het individu.

John & me on our way to chamonix

Eens te meer duidelijk dat het spreken van elkaars taal doorslaggevend kan zijn, in ieder geval moet men met elkaar kunnen spreken in een taal die door elkaar goed verstaan wordt. Is het een pré wanneer je fysiek gelijkwaardig bent en blijft het wenselijk dat er geen ego’s ontstaan maar dat er gewerkt kan blijven worden vanuit teamverband. Is het deelnemen met twee personen dan misschien toch veiliger?

Thank you Paul for the pick up in Ferret – Switzerland

Hoe dan ook hoop ik in 2023 weer aan de start te kunnen staan. Open sollicitaties zijn welkom 😊

John & Jurgen jullie beiden bedankt voor de momenten die me dierbaar bij blijven, deze zijn er zeker en we hebben weerzinwekkend mooie beelden op ons netvlies mogen ontvangen. Ik hoop dat we elkaar hoe dan ook in de toekomst kunnen blijven onderhouden, wens jullie succes en geluk in het leven en vooral heel veel hardloopplezier voor de komende jaren!

Graag wil ik de volgende mensen bedanken;

Paul van der Linden (Montreux Trail Festival) voor de service dat je mij en John hebt opgehaald in Ferret en een lift hebt gegeven naar Martigny.
John T Sharp, jij hoe dan ook bedankt voor het mij benaderen voor een positie in het team voor deelname aan de PTL.
Jos en Marion van der Zon (ouders Peter) voor goede zorg gastvrijheid, heerlijke taart en vervoer.
Michelle de Graaf, dankjewel weer voor jouw meekijken, berekenen van de progressie tijdens de race.
Tsjeard Hofstra voor het snel oppakken van de haperende Tracking van de organisatie en het contact onderhouden met vrouwlief.

Mascotte van Joshua x

Joshua Kinsbergen voor het meegeven van een lieve mascotte die ik tot mijn grote spijt op terugreis naar Chamonix ben kwijt geraakt. 🙁
Myanou Kinsbergen voor het zijn van coach en steun en toeverlaat. Sorry dat ik deze extreme sport nog altijd ambieer.
Salomon NL voor het ondersteunen als product sponsor. #TomorrowIsYours
COROS BeNeLux voor het beschikbaar stellen van een testhorloge Vertix 2.
Camping du Glacier DÁrgentiere, voor de mogelijkheid de cairnvan te kunnen laten staan tegen een zeer vriendelijk tarief.
RunnersWorld NL voor interview en artikel september magazine 2022.
Carola Bergh (mama), voor het zijn van de meest fanatieke DotWatcher ever 😊 Love you!
Hennie ter Linden † ‘wir vermissen dich so sehr’ -x-

KLIK HIER VOOR DE GEHELE FOTOREPORTAGE VAN DIT PTL AVONTUUR | SEE ALL PICS IN THE GOOGLE ALBUM

RACE REPORT PTL 2022 – ENGLISH:

… apparently the race official makes a comment about my ‘ struggle ‘ during a vertical climb to Col Mont Fourchon (2714 m.) the border line Italy – Switzerland. Team- mate Jurgen Bocklandt (JB) uses these words a lot, after he leads me in the technical descent over grit and rubble, to indicate that if I don’t go faster we don’t have a chance to finish…, starts for the umpteenth time so he crosses the cutoff, and offers me no choice but to give up…

Sometime in early December ’21 John T. Sharp (JS) contacts me with the question if I want to join team Int. Aoudads for participating in PTL 2022. I am definitely interested, after the bitter pill to swallow in 2020 with Sharon (UK) I would like to finish another edition.

I agree and am introduced to JB online. A sporty athlete, professional firefighter and his running and racing experience is of that order that you expect to participate in a survival journey like this. JS and JB know each other from two years ago, meeting during the EUFORIA, the similar and equally adventurous race that was allowed to be organized by ANDORRA ULTRA TRAIL. That was a wonderful organization, by the way, and it is a shame that it has been ruined by political jousting due to, among other things, the actions of UTMB, but this is completely aside.

Read a lot over the years and shared experiences with ultra-athletes friends worldwide. And the most obvious aspects important for achieving a PTL finish have been discussed repeatedly; of possibly decisive importance is that team members can maintain each other’s ‘pace’, communication > (Language) understand each other immediately so that you can coach each other and last but not least puts the Team interest first . During the year, this urgency is humanly diluted and enthusiasm overcomes by quickly thinking to yourself, it’s not that bad, it will be okay and we’ll see, so you say yes and accept the invitation with pride. But at the supreme moment, during the race, communicating, directly understanding each other and coaching are important in order not to lose time unnecessarily and to survive literally and figuratively.

The big mistake we make at the start is that we are one of the last teams to cross the starting line. Enthusiastic and adrenaline-hungry, taking pictures and giving supporters attention make me forget to start at this PTL, directly under the gondola to Lac Brevent it if quickly crashes through some simple via ferratas . During the climb of 1776D+ we immediately lose more than an hour net due to the congestion, stupid and possibly immediately fatal error aimed at the daily time limits. To the great annoyance of JS, who is equipped with the tracker of the organization, a communication test follows less than 2 hours after the start to assess whether the tracker of all teams is functioning properly. You will hear a ‘péép’, read the text message and have to confirm before continuing. This again takes more than 10 minutes, which means that we have all the teams that we have just overtaken in front of us.

The temperatures quickly rise to well above 30 degrees and the heat is therefore an element to take into account from the start.

Le Houches is followed by the climb to Col du Mont Lachat (2952 m), I am having a hard time because of the heat and I feel that despite the weeks of preparation for altitude in the Ecrins, the week at home in NL has unfortunately directly affected the acclimatize. I also experience repeatedly that JB has difficulty understanding me when I now and then try to interpret myself in English. It hits me really raw when he asks somewhere at km 25 what’s wrong with me because I can’t keep up with his speed. I indicate that the heat is playing tricks on me, but it is not more than that, getting used to it and income is my answer…, but I don’t really feel that he understands me. We use the mandatory for the first time helmet for the passage des Rognes , a mighty rough field of blocks that changes at height into a field full of gravel and where extreme caution is advised. Descending and ascending via Nid d’Aigle and Col de Tricot. Here we have checked the first 4000 D+. On this Col I take a lead in advance so as not to lose any extra time during the ascent to Refuge Plan Glacier . It is getting dark and I receive a sunset on my retina that will go down in the books as one of the most beautiful I have ever received on my retina, I walk alone, I think and especially enjoy the majestic mountain massifs on the horizon with the setting sun that takes full control.

The PTL doesn’t know many mountain trails and with that I am aware of this, I hear in my mind and in memory (2016) ‘great’ friend Michiel Panhuysen ringing in my ears ”the PTL knows no mountain trails!” That said, Mig you were right then, there are (fortunately) few beaten paths during these rounds and when they do it are usually Alpine routes that carry the standard T4 – T6 or EE / sentiento alpinistico . ( maybe good to google) However, I feel competent in this terrain at least on the way to Refuge Plan Glacier (2930 m) While walking I do think now and then, fall here and it’s over…, this happens, that’s how announced to us the next day by the organization, a Brazilian participant. He died in the dark on Monday evening, August 22, when they passed this path with a steep abyss as one of the tail runners.

The nights do not get extremely cold, just move and you are warm again, as long as there is energy (food) in the body. We get a delicious welcome soup in the refuge, which is very small, so we have to take our rest outside, a few minutes and the chattering teeth are unavoidable. Put on your jacket, put your helmet back on and leave, descend to Les Contamines via Refuges des Miage , which is not open by the way. In Les Contamines we eat something, it was not very good. A little undercooked pasta with some sauce, hard to get rid of. I am not a complainer and eat anything but some vitamin in the form of vegetables or lettuce would be welcome. We sleep here for an hour and both my team members are ready for departure while I suddenly need to go to the toilet. I notice irritation at JB again but shortly after the atmosphere is well on its way to lac Jovet for the technical climb to Col d’Envclave . Take a picture at Refuge de la Balme , it was here where George Daams surprised us with a visit in 2016 and where I keep beautiful memories together with my wife Myanou, by sharing the same with her during a hike last summer 2021 to have. Thinking about the home front hits you hard and deep, because of fatigue emotion is at the upper limit and the first waterlanders are a fact. ( I love you Myanou, Joshua, Spike…, muse some more and the dream turns into reality …) climbing to Lac Jovet . From here follows the technically steep 600 m climb to the Col d’Enclave equipped with helmet. At the top, a magnificent view of the deep Lac Jovet and the entire Haute Savoie and the other side, our goal, the Italian part of the PTL, Valle d’Aosta is approaching, I’m looking forward to that the most, of course, our paradise!

More and more it is noticed that I am asked how I am doing, how I feel and a comment is made about our speed, we have to ”watch out for the limits”. After repeating several times against Jurgen, I consult Myanou and Michelle in the Netherlands to first convince myself of the opposite and secondly ^toprove this to JB. So where are we in the field, how much leeway do we have and whether there is indeed as little time as JB would have you believe. Not so, sit comfortably in the midfield!

The first 48 hours we pass refuges that are either closed because the night hours pass or like refuge Robert Blanc, open but not willing to serve us with food or drink, just nothing. So I will never plan this hut on a route again if I ever get around to it with Myanou, sik! The energy that flows completely out of the body as a result increases the possibility of irritation. Refilling with water is also a challenge due to the extremely long period of extreme drought, so great that we sometimes run out of moisture while all three carry the prescribed 2 liters of water with us. Refuge Casermetta is mandatory and 12 hours later not mandatory again , saves us an extra descent and a climb of more than 300 m. And luckily we run into a huge current shortly after this split where the organization with a special rope construction made a crossing for us. The glaciers are melting so hard that confronting them with currents is almost terrifying. We stock ourselves completely with water and John thought this was a good time for a circus act; his smartphone, thank God in a resealable plastic bag, flickers in the waterfall, but in any case, we are lucky, thanks to the packaging and the alert reaction of John, he can still secure the material.

Now and then the wind drops completely, making the blistering heat enormous, lubrication with factor ‘tig’ is necessary and continuously submerging your headgear wherever possible, makes us cool down a bit for a while. From another team, who just spoke to one of the race directors, we hear about the accident of a Brazilian participant last night, on the way to Plan Glacier , it went completely wrong, so we have to accept this sad news. On the other hand, I must be honest; we took it for granted and never considered stopping. The organization would also have said that the race might still be canceled tonight…, strange I think to myself; a race director who causes unrest in such a way, but this is what JB whispers to us after the conversation with the other French participants.

Near Col de la Seigne (2516 m.) on the Italian border we hoped for yet another meal that is not there. The first kilometer in Italy we walk on the popular route and leave it for the next climb to Col des Chavannes (2592 m.) Here a view of the valley known from the 1 ^ststage of Tor des Geants that leads to La Thuile . There is no end to this ‘stage’ again, and another climb and another, and another…, shifting negative thoughts is a big part of being on the road these hours . Suddenly I’m back on track, a short Via Ferrata connection over about 30 meters on a steep mountain side with a depth of at least 4-500 meters, gets the adrenaline pumping and ensures the necessary concentration. In hindsight an ordeal with little fear, this is due to a lot of hanging from mountain walls during our holidays in recent years, largely together as a recreational activity with my youngest son Joshua.

The passages of a number of lakes in this high alpine terrain add to the beautiful views. We rest our limbs for a while and take a nap of about 10 minutes. This immediately cuts a gap on our vehicles in front, we see them in the distance, but we cannot see exactly which track they have chosen. John is passionate about the Garmin Handheld and navigating and I feel confident in his ability. This is typically one of those trajectories where you are psychologically driven to almost despair. We cross a few hundred meters of huge blocks of blocks and here and there I break open a shin but successively the participants come into view more and more in front of us. We climb to Punta di Fornet at 3070 m. and have a view of, yes, yet another extension of this climb, Mont Ouille at 3099 m. What follows is a spectacular and exciting descent where with every step, smaller stones roll down , walking without stopping is advised to avoid falling down. When asked, Jurgen leads the way, but instead of descending we follow the Glacier more and more at the top. I see John shoot far below us and let my emotions express themselves and say why in God’s name we don’t traverse down, here too we do not understand each other, dire situations where direct and adequate communication is again decisive. At the bottom of the descent a lot of ice appears and caution is advised in the direction of walking so as not to hit your PB. The descent that follows is no less than 1200 m. At these temperatures that means overheated feet that are continuously in the front of the shoe on the way to the first blister formation, but we also lose time due to loss of the right track, Sharpie is sharp and we decide the crossing to worry about a couloir after I observe that markings have been made by the organization. Jurgen has climbed all the way to the top just before, which leads to a confrontation a little later because he is (logically) not very charmed by our individual action. However, he misunderstood us and thought we were told we would climb to the Col. Not true, and unfortunately one of the many incorrect assumptions due to the language barrier. We are very hungry because of the many NOT possibilities to score food somewhere. In the distance we see Hospice Petit Saint Bernard on the border France – Italy, but before we can eat, rest and patch up here we have to go up another 800 m. The menu, soup, polenta and dessert is good. We sleep here and before departure, a good idea from Jurgen, we order a packed lunch for the road, so that we do not run out of food for 24 hours.

the boring ski slopes of La Thuile in the dark, but what we do when we wake up in the morning opens up an Aosta valley that is still unknown to me, but which is also heavenly beautiful. The vegetation of the valley with the moss-like structures looks almost fairytale-like, the pine trees that grow uniquely against the steep mountain walls one by one; I’ll take you here next time Myanou -x-

Rifugio Deffeyes has been a mountain hut since 2013 which has made a big impression on me. That year my first Tor des Geants which I was allowed to finish two more times. The corona summer 2020 we went here with the PTL team for that year to explore the Glacier route as training and spent the night in Deffeyes , highly recommended. We ate a lot here, the whole menu, supplemented with coffee and extra apple strudel , bellies full for the hellish climb to Mont Colmet (3024 m.) which goes directly into a 2 ^ndpeak the Monte Colmet Nord (3020 m.) Here we found initially no passage. Approx. 5 teams huddled together who all shouted to them that they thought they could come up with the right course. I knew that on this col a friend PTLér , JeePee Luthi with his girlfriend Natsuko would be positioned to receive the participants in order to show the most technical section the way. John was again masterful with his navigational knowledge and his course determined the correct route together with Jurgen ‘s to also reach the 2 ^ndCol and yes here we meet JeePee & Natsuko very pleasantly . -X-

The descent to Morgex counts no less than 2100 m, making it the longest descent this edition PTL. To make matters worse, the three of us get so entangled in the discussion about the time limits during the descent that I myself fail to navigate at a critical moment, we miss the right turn and have to walk an extra 6 kilometers. I have now called Myanou and she has calculated our progress together with Michelle. Conclusion; we don’t have to worry at all, we are still steady in the midfield and have about 6 hours of play, more than enough to sleep in Morgex and time for showers and food. Well, I know and I try as best I can to explain this to both team members, but Jurgen apparently does not get it or is not understood at all. Friend from Morgex , Hervé Domenighini comes to meet me with his NL girlfriend , he is also a volunteer for UTMB and is part of the team in the CP here.

We can sleep in a sweltering sports hall, it is now dark and night has fallen. I move the stretcher outside but after half an hour I have to go inside. Unfortunately, the other men don’t know that, so the waking doesn’t go as planned, in short because I couldn’t find them to tell them that I went to lie down inside after all. John is quite upset about this and of course I am disappointed about the ‘oversleeping’. I have been in the lead for a long time from Morgex ‘s departure and Jurgen now and then provides me with compliments for the fact that I am turning the pace. Yet it feels more and more uncertain to me, paying attention to my intensity, which may or may not be experienced satisfactorily by my team members. They are terribly steep kilometers until dawn. Little is said to each other during the night hours, but afterwards it turns out that the three of us had the same thoughts about the technical and especially steep climb kilometers in recent hours, what an exasperating part that first took us to the Colle . Bataglione (2866 m.) then another variation of 500 m. descend and finally the final climb to the well-known and for me significant Col de Malatra (2925 m.) During the Tor des Geants the last Col before the finish in mind already in Courmayeur . John and I capture a beautiful memory between the rock formation of the Malatra and then descend to Rifugio Frassati (2558 m.)

We each order twice the starter and twice the main course from the PTL menu to eat with them to make sure we have taken sufficient energy values for the time being. We skip sleeping here, because I suggest this myself. Once again we are talking about the cutoff and sleeping in this noisy ambiance is not an option. We reach Col des Ceingles (2809 m.) by following a straight line up as if through a ruler. Grassy slopes filled with chunks of rock are our substrate for this scorching heat mountain slope. Via Col de Saint Rhemy we descend to a sheep farm Tza dÁrc , here I take pictures of what appears to be a friendly Patou (Pyrenean Mountain Dog). We pass here without any problems. ( Afterwards it turns out that the same dog provides a couple of teams behind us with no less than 2 hours of delay because he would have stopped them. As a result, they will be Fouly removed from the competition because they have passed the cutoff)

When I arrive at the top of the Col Fourchon , JB tells me to talk to us downstairs after the next descent; as it turns out, the official on top of the pass would have pointed me out and said that if we go that slow we won’t make it. For the umpteenth time this endless discussion, but now I feel personally addressed very directly, his wish, their wish is to continue without me in order to keep having a chance at the finish. This is the moment I pull the plug…, I’m done with it and I don’t trust JB in particular. Running faster, especially now that we are just over the halfway point, is not an issue, I will not take any more risks while we have enough time. This is also apparent when we look ahead to the finish on Sunday 28 August, no less than 5 teams behind us have finished with sufficient time clearance in Chamonix, a number have dropped out.

At the time of disembarkation, there were no fewer than 14 teams behind us! (Thank you Tsjeard)

In refuge Le Peule we decide to eat and I drink my first half liter of beer, I’m done with it now. Several teams eat here and we hear the different sounds about the technical content of the race, it is a pleasant mountain hut and after 10 minutes I hear John say; “Fuck it , I ‘m quit ” to ‘. We stay, and sleep here and see how we get back to Chamonix tomorrow. This came out of nowhere and was unexpected for me, but because of this, Team International Aoudads Withdrawn withdrawn immediately . And on your own, PTL is technically not possible, so JB is also played out for a further course of this edition. As unfortunate as it is, we could have definitely finished if the tug-of-war over the cutoff and putting me on the block hadn’t been an issue. Of course, this feels like an unfinished mission that could have been accomplished if more from the team than from the individual had been thought.

Once again it is clear that speaking each other’s language can be decisive, in any case people should be able to speak to each other in a language that is well understood by each other. Is it an advantage if you are physically equal and it remains desirable that no egos arise, but that you can continue to work from a team. Is participating with two people perhaps safer?

Anyway, I hope to be able to start again in 2023. Open applications are welcome😊

John & Jurgen thank you both for the moments that remain dear to me, these are certainly there and we have received horribly beautiful images on our retinas. I hope that we can continue to support each other in the future, wish you success and happiness in life and above all lots of fun running for the coming years!

I would like to thank the following people;

Paul van der Linden ( Montreux Trail Festival) for the service of picking me and John up in Ferret and giving a lift to Martigny .
John T Sharp , thank you anyway for approaching me for a position on the team to participate in the PTL.
Michelle de Graaf , thank you again for watching, calculating the progression during the race.
Tsjeard Hofstra for quickly addressing the organization’s faltering Tracking and maintaining contact with wife.
Myanou Kinsbergen for being a coach and a supporter. Sorry that I still aspire to this extreme sport.
Salomon NL for supporting as a product sponsor. #TomorrowIsYours
COROS BeNeLux for providing a Vertix 2 test watch.
Camping du Glacier DÁrgentiere , for the possibility to leave the cairnvan at a very friendly rate.
Carola Bergh (mom), for being the most fanatical DotWatcher ever 😊Love you !
Hennie ter Linden † ‘ we are missing dich so sehr ‘ -x-

Ga met ons mee

Binnenkort

PTL 2022 – ”niet het 3e wiel aan de wagen”