Verslag Corfu Mountain Trail 2021 – 112Km – 5400D+ – Cairn Trails & Adventures (Bas de Boer)
Na ruim 24 uur, 113,7km en 5489hm heb ik dan eindelijk mijn revanche te pakken. De Corfu Mountain Trail is beslecht en dit keer heb ik gewonnen.
Het is zaterdag 15 mei 2021 en het verlossende antwoord is gekomen. Corfu is geel geworden!!! Letterlijk dans ik door de kamer!! Alle maanden van trainen, spanning en uitkijken naar komen samen. De CMT 2021 gaat door!
Na een paar dagen all inclusive bij Messonghi Beach hotel (hier is de finish van de ultra) staan we s’ochtends om 6 uur aan de start met 44 andere deelnemers. 2 jaar geleden stond ik hier ook met Robin Kinsbergen en Hans Niemeijer en strandde ik met maagproblemen op 83km. Ik bulk van de energie en heb er zin in. Ik voel me sterk…zeker en de hoogtemeters rijgen zich aaneen. Ik herken veel stukken van de vorige keer. De eerste klim is meteen de langste klim naar (bijna) de top van de hoogste berg op Corfu, de Pantokrator. Via singletracks en rotspaadjes passeer ik Vasileios Alamanos (de racedirecteur) die breed lachend een foto van me maakt. Stuur maar naar Robin schreeuw ik naar hem :-)) Ik voel me sterk en ik blijf mensen inhalen en loop op een bepaald op positie nr 6…geen illusies maar toch leuk. Via verschillende geitenpaden met heerlijk geurende bloemen en planten kom ik op het paadje tussen 2 hellingen met uitzicht op zee. Dit pad is me zo is bijgebleven van de vorige keer. Even opletten want veel losse stenen. Na een verzorgingspost komt op 20km de 2de klim. Het eerste stuk is gemeen stijl en loopt halverwege over in een soort bomentunnels, waar we verderop in de race nog veel meer van krijgen. Hoewel de klim iets afneemt duurt het nog een paar km voordat de top is bereikt. Hier zitten 3 mannen met een doos vol heerlijk verse koekjes…tempting, maar ik moet en zal mijn goede maag koesteren. De afdaling voert over brede paden met stenen en slingert over de kop van het eiland waar je van het ene mooie uitzicht op zee naar het andere loopt. lakones (halverwege) is dan nog ver weg. Langzaam aan begint de temperatuur op te lopen. Het lichte briesje is zeer welkom. De afdaling voert door een olijfgaard, waar een pad door een soort tunnel van gaas leidt. Aan de voet van de afdaling steek ik een watertje over, waarna het stijl omhoog gaat…BAM! De man met de hamer…ik kom nauwelijks omhoog. Mijn hartslag schiet alle kanten op en ik zit achter mijn adem. Ik moet even zitten en wordt prompt door een treintje van 4 lopers ingehaald. Na een reep en een paar diepe zuchten krijg ik de klim geklaard en gaat de route via een oude watermolen naar de volgende post.
Na Nymfes loop ik vele km’s op met Christian. Een Griek met Duits bloed en meteen weet ik weer waarom ik deze sport zo waardeer. De mensen en de ervaring die je deelt. Dat zit meteen heel diep. De km’s vliegen. Als ik even ga zitten op een plek in de schaduw in de wind loopt Christian door, want ik ben door zijn pijnlijke Achilles sneller in de afdaling en ik haal ‘m wel weer in… Ik kom Christian pas de volgende dag bij de ceremonie weer tegen. Wat een goeie gast. De Post op 51 km was vorige keer een bijna breekpunt…te druk, te Rumoerig, warm en de geuren van de pasta maakten me toen misselijk. Dat gevoel bekruipt me toch een beetje en ik voel me moe en stijf…ik voel me alleen en leeg en vraag me welke malloot heeft bedacht dat je 112km gaat lopen. De klim naar het laatste topje voor Lakones, waar mijn dropbag ligt is onverwacht zwaar en lijkt eeuwig te duren. Waar Ik verwacht te gaan afdalen gaat het eerst nog km’s omhoog…pfff. Via het uitzicht op de baai van Lakones kom ik redelijk uitgeput bij Lakones….halverwege. Mijn hoofd praat en praat en het lijf is moe.Ik plof neer in een stoel en krijg mijn dropbag. Als ik mijn zak met voeding eruit pak besef ik tot mijn verbazing dat ik eigenlijk nauwelijks heb gegeten en voornamelijk op Tailwind poeders heb gelopen. Ik rommel wat in de dropbag op zoek naar de lieve briefjes die ik van thuis heb meegekregen en ga buiten languit op een bank liggen. De finish lijkt ver ver ver weg…te ver? De briefjes met gelukspoppetjes en snoepjes staan in schril contrast met hoe ik me voel. Ik vraag me af waar Jos (mijn reisgezel) zit in de race en of Ik op hem zal wachten. Marcella, Nederlandse vrijwilliger op de VP, weet me vertellen dat hij ruim een uur achter me zit 🥴 Wachten? Twijfel… als ik uiteindelijk Jos bel vertelt hij me dat hij het zwaar heeft en gaat uitstappen in Lakones….pfff. Ik ken de verhalen over dit soort momenten, maar om het werkelijk mee te maken… ik bel met mijn meissie in Nederland, die ik van tevoren had geïnstrueerd wat te doen als ik zou bellen. Mijn twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon en nog voor Jos aankomt in Lakones ben ik weer vertrokken. Oortjes met muziek in en met tranen in mijn ogen van opluchting blijheid…de muziek die binnenkomt. Ik ben weer onderweg!
De Lijdensweg van vorige keer door de olijfgaarden is ineens geen lijdensweg meer. Tempo gaat weer lekker omhoog en voor ik het weet zit ik aan de cappuccino bij Dizzi bar op 76km. Pavlos Diakoumakos van de organisatie is een ware gastheer en pampert mij met alle mogelijke opties aan eten en drinken. De lach is terug op mijn gezicht, maar de moeilijkste klim en tricky rotspassage op het strand beginnen nu. Dit was mijn definitieve breekpunt vorige keer. De klim is superstijl (volgens de winnaar juist een hele fijne klim??!! Koekoek) en gaat dwars door allerlei bomen en struikgewas. Na wat tieren en vloeken kom ik boven en mag dit jaar genieten van het uitzicht bij daglicht 🤩 De rotsen (1,5km lang) klim ik in een kleine 25 minuten over (vorige keer een uur). Als ik het strand afloop op weg naar het punt waar ik vorig jaar stopte is het donker geworden. Ik loop alleen en daar maak ik me een beetje zorgen over…het is beter om samen te lopen weet ik. Ik weet dan dat er 2 personen (Anjelik en Spiros zo blijkt later) voor mij lopen. Ik stoemp pittig door en vlak voor het dorp krijg ik ze in beeld. Bij de VP is de pact snel gemaakt en gedrieën stappen we de nacht in. Vanaf dat moment is stoppen geen moment meer in me opgekomen. De kracht van een team! The best team…right Spiros? Het is inmiddels al richting de klok van 12 uur en een paar snelle berekeningen geven mij aan dat het wel een uur of 5 a 6 in de ochtend finishen wordt. Spiros en Anjelik (eerste dame!) zijn beiden Grieks, maar spreken goed Engels en we kletsen de vele uren weg. De nacht duurt lang en is erg donker. Je hebt eigenlijk nauwelijks besef van waar je bent en de klimmetjes en afdalingen rijgen zich aaneen. Via af en toe een dorpje met verzorgingspost (met rijk gevulde tafels met eten!), een radarpost (grote witte verlichte bol), een ezel die ineens in mijn hoofdlamp verschijnt, een huis met haardvuur en geroosterd vlees waar je beneden binnenkomt en boven via de achterdeur weer doorgaat en vele vele bomentunnels vorderen we langzaam richting finish. In de laatste 3km begint het te gloren aan de horizon en krijgen we zicht op het resort waar de finish is. Het is 6 uur in de ochtend en we zijn dus al 24 uur onderweg. Na de afdaling al prikkend over straat zien we in de verte iemand staan…Jos! Hij is speciaal opgestaan om mij (ons) binnen te halen. Even wordt ik overmand door emoties…Ik heb het gedaan! Ik ben er bijna. Als echte gentlemen laten we Anjelik als eerste finishen (eerste dame) en daarna gaan Spiros en ik samen over de finish. De medaille is meer dan welkom. We Did it! Wat is het mooi om op deze manier mensen te ontmoeten en dit te kunnen delen. De betrokkenheid vanuit thuis,
Vrienden en familie is groot merk ik aan de enorme lading aan berichten en felicitaties. Ik was helemaal niet alleen 😉
Corfu Mountain Trail 110 km D+ = 5137 Verslag van Hans Niemeijer – Duiven
Wat een super Trail is dit! De Corfu Mountain Trail 110 km met ca. 5000 hoogtemeters. Normaal gaan wij vanuit Nederland naar Grainau voor de Zugspitze of naar Grindewald voor de Eiger trail. Ook ik heb deze 2 trails gelopen, tot zover herkenbaar. De Zugspitze was mooi en de Eiger voor wat betreft het uitzicht op de Eiger natuurlijk uniek, maar daarmee is het verhaal verteld over deze trails. Uitgekeken op deze grootschalige trails zoek ik iets anders en zo kwam ik uit bij de Corfu Mountain trail welke als Trailreis wordt aangeboden door Cairn Trails & Adventures.
Allereerst kende ik Robin en zijn organisatie Cairn Travel al van de Orobie Ultra Trail en daar begon het gesprek al over Corfu. De verhalen van Robin waren niet alleen enthousiast maar maakte ook nieuwsgierig. Een trail op het eiland Corfu met 5000+ hoogtemeters? Nee Corfu en Griekenland staan voor mij gelijk aan zon, zee, strand en drank, maar niet zozeer aan trailen. Wat had ik het mis.
De eerste dag na aankomst gelijk al op zoek naar het parcours en de markeringen. Op mijn slippertjes merkte ik al snel, dit wordt gewoon een echte trail. Op mijn slippers voelde ik me al snel ongemakkelijk, toch maar gelijk mijn sneakers aan, dat was al beter voor de verkenning. Zo reden Robin, Richard en ik het eiland over. Dankzij de nauwe contact van Robin met de organisatie, werden wij ook al snel onderdeel van de organisatie en de trailgroep Corfu. Zo zaten wij ook direct op het terras met een belangrijk deel van de organisatie en andere deelnemers van over de hele wereld. Wat geeft dat een verbondenheid die je in je eentje niet snel hebt. Dit is echt een plus met het op stap gaan met Robin! Ook de volgende dag al weer een ander deel van het parcours verkend te hebben, haalde we vrijdagavond Bas op, snel nog even wat eten de spullen klaar leggen voor zaterdagochtend en redelijk op tijd naar bed.
De start om 6 uur ging vooraf door een groepsfoto met de deelnemers aan de 110k. Daar proefde je direct al de verbondenheid met de andere deelnemers, iets wat de hele trail zo bleef en wat misschien wel het belangrijkste kenmerk is van deze trail. Je racet niet tegen elkaar maar hooguit tegen jezelf, je loopt met elkaar!
Zo begonnen we het prachtig parcours startend in Ipsos richting de Pantokratoras en daarmee heb je direct de eerste 800 hoogtemeters te pakken. Vervolgens op en neer door dromerige berggehuchtjes, langs de toeristische dorpjes en over de stranden waar de andere vakantiegangers soms verschikt opkeken. Op 55 km trof ik Richard op de verzorgingspost, dat gaf al direct energie. Niet verwacht maar rond de 70 km begon feitelijk het zwaarste deel. Op de laatste post voor dit deel lekker de tijd genomen en wat zitten praten met wat Nederlanders en inmiddels oplopend met Sarah Frost uit Zuid-Afrika. Hoe klein het veld ook, alle windstreken waren vertegenwoordigd. We begonnen tot ons beider verrassing aan een hele pittige en vooral steile klim, mooi maar echt heel pittig. Het uitzicht boven was door het mindere weer net iets minder mooi als wij eigenlijk verdiende na deze klim. Nu starte de afdaling naar het strand. Het blijft tenslotte wel Corfu en iets van zon, strand….etc. Dit werd gevolgd door een mooi en heel technisch deel, een stuk over rotsen klimmen en klauteren langs de kust. Prachtig maar heel geconcentreerd blijven want de rotsen zijn scherp.
Hierna reste ons nog een lange klim (en een kleine 30km), tenminste zo had ik het parcours in mijn hoofd. Klimmend en dalend was het beste was eraf. Inmiddels had ik mijn voeten al flink stuk gelopen (na 3 dagen kan ik nog steeds alleen mijn teenslippers aan). Sarah is super sterk en met de pijn in mijn voeten loopt zij op mij uit. Met Robin die wij inmiddels een kilometer of wat eerder weer waren tegengekomen waarmee loop ik naar de streep en we finishen in 19.40 uur. Daar staan Bas en Richard ons op te wachten. Bas heeft op 82km helaas moeten opgeven en een geblesseerde Richard, loopt op zondag ‘even’ de 20km. Dit onder de noemer “daar gaat het niet stuk van, toch?”
Het parcours is geweldig en uitdagend, maar het mooiste is nauwelijks te beschrijven. Het is de vriendschap op de trail en daarna, de zorg voor en betrokkenheid bij elkaar. Misschien gek om te zeggen, maar en je bent onderdeel geworden van de corfu trailfamilie. Misschien dat er juist daarom lopers waren uit letterlijk alle windstreken van de wereld. Natuurlijk geven wereldtoppers als Marco Olmo en Gediminas Grinius het nog meer kleur, maar dat is toch niet het belangrijkste. Dat is en blijft de organisatie, de vrijwilligers die je zingend begroeten en de lopers, echt super mooi en voor mij het mooiste van trailrunning.
Kortom wil je een bijzondere trailreis maken ga dan mee met Robin en Cairntravel.
Corfu Mountain Trail 104km D+4900 Verslag van José Vicente – Amsterdam
Samengepakt met 79 deelnemers aan de start van de Corfu ultratrail, kijken we naar de performance van lokale danseressen. Alles wordt uit de kast gehaald om ons te vermaken. Na de start schiet ik weg om de eerste berg met de eerste 10 mee te rennen. Heerlijk de beklimming van de 800meter hoge Pantokrator. Boven op de top naast de vlag kijk ik over een groot gedeelte van het eiland. Een groen heerlijk geurende omgeving, overal de paarse seringen en geuren van zoete jasmijn.
Als ik 30km later Nymfes binnen ren wordt ik door een ruïne geloodst met overal kaarsjes als verlichting en verwarming. Voel me een ware held uit de oude griekse tijden als de lieve inwoners me volledig in de watten leggen. Heerlijke soepen en lekkernijen op de posten.
Een paar uur later ren ik langs de kust, gestimuleerd door het geruis van de zee, ballanceer ik over grote blokken stenen. Een prachtige afwisseling na al dat dalen en stijgen over de bergpaadjes. De 70km is voorbij.
Zodra de dag valt neemt de hitte toe. En door de hitte lijkt het allemaal nog wat zwaarder als we door de lange straat naar de finish lopen. De uit olijhout gesneden medaille maakt het plaatje kompleet. En met een afsluitend lunchbuffet eten we onze buiken weer rond in het luxe Messonghi hotel.
De volgende dag geniet ik na met Spaanse journalisten, lach ik met een Amerikaan om onze gemaakte grappen tijdens de trail en proost ik met mijn Nederlandse vrienden voor het mooie resultaat. Een veld vol met nationaliteiten met eenzelfde passie. Corfu is een echte aanrader en uniek in zijn soort.
Corfu Mountain Trail 104 km D+ = 4917 Verslag Richard Keppel – Alkmaar
Robin nodigde mij uit om samen met een paar andere trailfanaten mee te gaan naar Corfu. Een Ultra over 104 km, erg technisch zal het niet worden zo beloofde hij mij. Na mijn self-supported 100 miler in de Ardennen durfde ik het wel aan. Zelf de vlucht geboekt van woensdag tot woensdag zodat we nog extra tijd hadden om enigszins vakantie te vieren. Op Schiphol kwamen we samen en vertrokken we naar CFU met een vlucht van Transavia. Een uurtje of 2,5 vliegen, samen auto gehuurd> Robin bracht ons direct naar een bevriende Griekse relatie die daar camping eigenaar is, hier staan de huisjes, top geregeld maar dat kan ook eigenlijk niet missen, aan alles merk je dat Robin hier thuis is in omgeving en de omgang met de locals, hij kent de plekken en heeft de juiste contacten voor een fijn verblijf. De dagen om te acclimatiseren bestonden uit verkennen, voorbereiden, mensen leren kennen en vooral heerlijk eten & drinken.
Ik had het erg goed naar mijn zin en de start kwam al rap naderbij. Aan de start die avond Griekse folklore, dansers en muziek, het begon dus gezellig. In het begin loop ik op met Robin maar ben hem even later toch uit het oog verloren, ik ga sneller 🙂 doorlopen is mijn credo, voel me goed en blij dat we samen al stukken van het parcours hebben verkend en vond even later iemand om samen de nacht in te lopen. Warm, erg warm maar de nacht breng wat koelte hoop ik. Het samen lopen in de nacht stelt mij gerust. Na een paar schitterende verzorgingsposten waarbij echt overal aan gedacht is en het één groot nachtelijk feest is bij binnenkomst door aanwezigheid van telkens de gehele dorpsbevolking. Mijn loopmaatje geeft op en ik loop alleen verder de nacht in. Op 50 km een post waar je dropbag staat, batterijen vervangen en ik zag José. Kort omdat ik snel verder wilde. Het werd al snel licht en het ene na het andere mooie pas dook op voor mijn voeten, wat een uitzichten, werkelijk prachtig. Eenmaal aan de kust gekomen aan de Westzijde balanceer ik werkelijk over de enorme rotspartijen en haal ik alle trucage uit de kast, werkelijk een deel PTL terrein. Laatste stuk is beduidend minder uitdagend, het gemis is hier vooral het natuurschoon en de gezellige dorpjes. Uiteindelijk 107 km, eerste Nederlander, niet verwacht, top gelopen en de grootste overwinning op mezelf waren de nachtelijke uren in mijn eentje waar ik geen moment bang ben geweest. Een mentale boost! Het wachten was op Robin en José die ook natuurlijk lachend binnen kwamen. De organisatie bracht ons terug naar Dassia, een rit van ruim een uur. Heerlijk eten en relaxen werd ons tijdverdrijf en nog genieten van al het moois hier op Corfu. Een week lijkt erg lang maar op Corfu vloog de tijd voorbij. Meestal loop ik niet twee keer dezelfde race maar in 2019 kom ik graag terug, Dankjewel Robin (Uilekiek) voor de fantastische ervaring hier in Griekenland.